Afgelopen vrijdag was ik te gast bij Itaka in Renkum. Itaka is een spiritueel centrum dat is gevestigd in een kapel. Op zich een mooie locatie, maar ik vond de energie er niet prettig. Ik voelde veel technische straling in dat gebouw, waarschijnlijk afkomstig van voor de brandweerkazerne die er naast zat. Maar dat mocht de pret niet drukken want we (mijn vrouw, onze dochter en ik) waren er voor de film.
Die avond werd de film “Wisdomkeepers- Paqo Andino” gedraaid.
De avond was georganiseerd door Ariane Miller, een leerling van Juan Nuñez del Prado. Vooraf had ik al even contact gehad met Ariane om voor te stellen om onze producten mee te nemen en eventueel wat te vertellen over wat wij doen. Uiteindelijk heb ik besloten om het low-profile te houden. Het was immers geen avond die door ons was georganiseerd. En zo gezegd, zo gedaan.
De film
De film was prachtig. Er werd een verhaal getoond over het leven van een paqo in Peru. Voor mij niet echt veel vernieuwend, maar leuk om hem in zijn eigen omgeving te bekijken. Wat ik wel treffend vond was de energie die de despacho die paqo Andino maakte aan ons gaf. De despacho werd gemaakt voor alle levende wezens, voor iedereen, in verre landen, ook Nederland. Hij liet een niveau van devotie zien waarbij er tranen stroomden. In dat beeld liet hij zien wat het betekent om een paqo te zijn. In dienst van de kosmos, als hoeder van al het leven op aarde, een ritueel uitvoeren om de goddelijke krachten met iedereen te delen.
De boodschap van de film was ook erg mooi. Er werd uitgelegd dat we op een kruispunt aangekomen zijn waarbij het grote vergeten zal eindigen. Steeds meer mensen worden wakker en herinneren zich dat er een andere wereld op ons ligt te wachten. Een wereld waarin eenheid de religie is. De laatste vraag van de film was : “Wat ga jij hiermee doen?”
De reactie van de zaal
Na de film was er de mogelijkheid om vragen te stellen aan Ariane. Zij deed haar best om een goed antwoord te geven op de vragen:
- Waarom begon die paqo te huilen tijdens de ceremonie?
- Hoe zit het met de tijdperken van 13.000 jaar waarin de samenleving steeds harder is geworden en het ego heeft gewonnen?
- Waarom vragen de mensen die de inwijdingen geven er zoveel geld voor?
Dit was het niveau van de vragen. Vooral na de laatste vraag kon ik voelen dat er enorm veel hucha vrijkwam in de zaal en dat er stevig geprojecteerd werd. Ik kon voelen dat er jaloezie en afgunst bij bepaalde mensen speelde. Ik heb geprobeerd om dit met een verzachtend antwoord weg te nemen. Helaas bleef er veel hangen.
Daarmee werd ook de avond afgesloten. Ik vond het jammer en een gemiste kans. Juist dat moment was een geschikt om de mensen in de zaal wat te leren over de les van de film. Mijn handen jeukten om een demonstratie te geven in het geven van een sami healing. Want dat was wat de zaal toen nodig had. Er was collectief veel hucha vrijgekomen door de energie van de film en de organisatoren lieten het na om daar aandacht aan te besteden.
Jammer, maar ik werd weer gesterkt in mijn missie. Namelijk mensen echt kennis laten maken met het Inca-sjamanisme.
Misschien organiseer ik zelf ook nog wel een keer een filmdag met deze film in Toldijk. Ik ben weer op ideeën gebracht in ieder geval.
